18. Niedziela po Trójcy Świętej

15 października 2022

„Czasy są złe!” – takie myśli zapewne pojawiają się dzisiaj w niejednym ludzkim sercu. Rzeczywiście – sytuacja, która nas otacza na pewno nie daje komfortu i pokoju naszej duszy.
Dwa lata temu pandemia koronawirusa sparaliżowała całe światowe społeczeństwo. Koronawirus, choć może w nieco mniejszym stopniu, jest wśród nas nadal obecny. Sytuacja gospodarcza nie napawa optymizmem. Galopująca inflacja, rosnące ceny towarów w sklepach, widmo kryzysu energetycznego oraz wojna na Ukrainie powodują, że obecne dni postrzegamy jako te złe.
Jeśli nie każde, to zapewne wiele pokoleń w dziejach świata miało podobne odczucia – przeżywało „swoje złe czasy”. Nie jest to nic nowego. Już apostoł Paweł, a żył przecież dwa tysiące lat temu, w swoim Liście do Efezjan napisał, że „dni są złe.” (Ef 5,16) On sam, jak również inni chrześcijanie doświadczali trudnych dni, głównie ze względu na prześladowania za wiarę w Jezusa Chrystusa! Warto zaznaczyć, że apostoł Paweł list ten pisze z więzienia, najprawdopodobniej z Rzymu.

Skoro i my odnosimy obecnie uzasadnione wrażenie, że „dni są złe”, to warto zastanowić się: co zatem robić? Jak przyjmować, jak przeżywać ten trudny czas? Apostoł w kontekście złych dni zachęca: wykorzystujcie ten trudny czas jak najlepiej, z rozwagą, z odpowiedzialnością traktujcie codzienność waszego życia; niechaj te trudnie dni was nie przytłaczają, lecz zwróćcie i skierujcie swoje myśli na Pana. Paweł podpowiada: „bądźcie pełni Ducha”. (Ef 5,18) Człowieka trzeba czymś napełnić. Szczęściem chrześcijanina jest napełnienie Duchem Świętym.
Trudne czasy powinny pobudzać do refleksji nad własnym życiem – do tego odnosi się apostoł Paweł. Uważajcie, bądźcie mądrzy, postępujcie roztropnie, nie ulegajcie rozwiązłości, lecz skoncentrujecie wasze życie na Bogu, dociekajcie co jest wolą Pana – wykorzystujcie czas! Baczcie, abyście nie zachowywali się skandalicznie i nie tracili panowania nad sobą. Złe zachowanie, w tym konkretnym przypadku upijanie się, co w judaizmie uważano wręcz za skandaliczne, apostoł Paweł przeciwstawia natchnieniu Bożym Duchem.

Zarówno w trudnych czasach, jak i w dobrych powinniśmy zawierzyć Bogu i budować nasze życie w oparciu o Jego wartości, które wnoszą w nasze serca pokój. Złe dni, powinny jeszcze bardziej każdego zbliżać do Boga. Bóg dopuszcza trudne czasy ku naszemu napomnieniu i upamiętaniu. Większość ludzi chce żyć i żyje dzisiaj bez Boga. Trudne czasy pokazują, jak bardzo Boga potrzebujemy. Wzmocnienie i oparcie, zarówno w dniach dobrych jak i złych, znajdziemy tylko w Bogu i Jego Słowie. Przez Boże Słowo poznajemy Bożą wolę, również dla naszego osobistego życia. To poznanie zmienia nasze umysły, a przemieniony umysł pobudza serce człowieka do medytacji, do modlitwy i do uwielbienia. Boże Słowo nie tylko nas napomina, ale również przynosi pocieszenie i daje wiele obietnic związanych z troską Boga o życie człowieka. To Ono jest źródłem naszego duchowego życia i rozwoju. A świadomość, że Bóg jest ze mną w każdej sytuacji, a ja jestem w Nim ukryty, daje poczucie pokoju i bezpieczeństwa, nawet w najtrudniejszych czasach czy okolicznościach.

Apostoł Paweł wzywa nas ku temu, abyśmy dbali o to, by Duch w nas działał. Kościół czasów apostoła Pawła był kościołem śpiewającym. Śpiewano psalmy, hymny i pieśni duchowne. W ten sposób oddawano cześć Bogu i na Nim się koncentrowano. Również i dzisiaj naszym sensem życia i przesłaniem powinno być świadectwo o Panu – Jezusie Chrystusie.
Jakże wielką inspiracją są pieśni, których autorzy duchowo przemienieni dzielą się tym, czego doznali i doświadczyli. Śpiewają o Bożej miłości, łasce, przebaczeniu, usprawiedliwieniu i zbawieniu. Człowiek napełniony Duchem, chce o tym innym opowiadać! Dzielić się tym, czego sam w swoim życiu doświadczył i uwielbiać Boga. Pieśni są ku temu wspaniałą okazją.
Zamiast utyskiwać na złe dni, lepiej o poranku zaśpiewać: „Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia, Tobie morze, Tobie śpiewa żywioł wszelki: bądź pochwalon, Boże wielki!” (Śpiewnik Ewangelicki 480) Serce pokładające ufność w Bogu chwali Go o poranku. Zamiast zastanawiać się nad niepewną przyszłością, lepiej wyznawać za Psalmistą: „Pan jest pasterzem moim, niczego mi nie braknie…” (Ps 23) By okazywać wdzięczność za ratunek w Jezusie Chrystusie możemy wołać hymnem Zachariasza: „Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia…” (Łk 1,68) Za Marią – matką Jezusa – możemy powtarzać: „Wielbi dusza moja Pana, i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.” (Łk 1,46-47)
Maria, Zachariasz, czy też Symeon uwielbiali Boga, bo ich serca były napełnione Jego Duchem. Serce pełne Ducha, serce oddane Bogu, serce, które należy do Jezusa Chrystusa – w dniach dobrych jak i złych, chce radować się Panem i w Nim mieć swoją siłę. Chce za wszystko dziękować Bogu. Mądre i rozumne serce, to takie, które jest Mu poddane we wszystkim!
Tak jak kiedyś apostoł Paweł, tak i ja dzisiaj mam poczucie, że „dni są złe.” Jednak mam też pokój w sercu i ciągłe pragnienie wyrażania mojemu Bogu wdzięczności za wszystko, co dla mnie uczynił i kim dla mnie jest.

„Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej,
Bo w Nim pokładam nadzieję moją!
Tylko On jest opoką moją i zbawieniem moim,
Twierdzą moją, przeto się nie zachwieję.
W Bogu zbawienie moje i chwała moja;
Skała mocy mojej, ucieczka moja jest w Bogu.”
(Ps 62,6-8)
Amen

ks. Roman Kluz