23 marca 2020 r.

Panie mój, i Boże mój, któremu ufam! Co widzę? Czego doświadczam? Ciemności? Światła? Albo naprzemiennie? Raz u Niebios Bram, raz na samym dnie ciemnego dołu? Teraz – gdy cios przeszywa serce, gdy przelewa się przez świat pandemia, tuż obok, na wyciągnięcie ręki … i nagle, nieoczekiwanie, muszę dostosować się do ograniczeń i zmierzyć się z tęsknotą za Domem Bożym, wspólnotą wiernych i własnymi lękami – chcę zachować spokój i trwać przy Tobie. Bez względu na to, co jest moim udziałem – gdy chodzę w ciemności i nie jaśnieje mi promień światła, ufam imieniu Pana i polegam na swoim Bogu.
Amen

dk. Aleksandra Błahut-Kowalczyk