Święto Trójcy Świętej

Trynitarna ontologia chrześcijanina

Drogie Siostry i Drodzy Bracia w Jezusie Chrystusie!

Po pierwszej lekturze tekstu na niedzielę Trójcy Świętej można odnieść wrażenie, że jest on tak wypełniony treścią teologiczną jak sklepienie kaplicy Św. Jerzego w zamku Windsor wypełnione jest herbami, gmerkami, a główna nawa przeróżnymi chorągwiami. Z pewnością kustosz owej kaplicy – w której książęHarry i pani Megan zawarli niedawno ślub – mógłby długo wyjaśniać znaczenie owych znaków. Z pewnością znalazły się tam nieprzypadkowo i za każdym z nich stoi jakaś ciekawa historia.

Podobnie jest z naszym życiem. Nie jest ono przypadkowe i za każdym z nas stoi z pewnością ciekawa i ważna historia. Nie potrzebujemy kustosza do zrozumienia Bożego Słowa na dzisiejszą niedzielę, lecz sami musimy podjąć próbę jego zrozumienia. Jeśli rację miałLuter, który mówił, że „tam gdzie Słowo, tam jest Duch Święty”, możemy mieć nadzieję, że rozważając Słowo nie będziemy pozostawieni sami sobie. Z drugiej zaś strony nie możemy zapominać, że dotykamy wiecznego i świętego Słowa, które było u Boga od początku. Zatem poznać możemy tylko tyle, ile Duch nam objawi.

Ów więc wypełniony treścią tekst z Listu do Efezjan niech pozostanie naszą inspiracjądo nabożnych przemyśleń w Święto Świętej i Niepodzielnej Trójcy.

Przy bliższym spojrzeniu zauważymy, że struktura perykopy Pawłowej podobna jest do struktury wyznania wiary zmawianego podczas nabożeństwa. Wiersz 3 mówi o Bogu Ojcu; wiersze 4 do 13 mówiąo Jezusie Chrystusie; wiersz 14 o Duchu Świętym. Widzimy zatem, że tak jak oba najczęściej składane wyznania wiary – Apostolskie i Nicejskie – również i ten tekst ma strukturę trynitarną. Jeśli zaś słowa Ap. Pawła dotyczą nas, każdego człowieka, tego co Bóg, Syn i Duch Święty dla nas uczynili i czynią nadal, jasnym się staje, że oto w słowach z Listu do Efezjan na dzisiejszą niedzielę mamy do czynienia z relacjąTrójca Święta – chrześcijanin.

Relacje chrześcijanina z Bogiem mogą być tylko trynitarnej natury albo żadne. To Bóg przecież, zanim nasze oczy ujrzały świat, powołuje nas do życia, określa jego sens, czas, istotę i jego celowość. Bóg i Ojciec Chrystusa wypełnia nas wszelkimi błogosławieństwami niebios. Bóg daje człowiekowi wszystko, co jest mu potrzebne do życia na ziemi.

Życie człowiek, każdego z nas, nie jest życiem przypadkowym lub wypadkową jakiś niezwiązanych ze sobą zdarzeń. Młody prorok Jeremiasz słyszy słowa powołania do służby, na które nie ma argumentu przeciwnego: „Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki” (Jr 1,5). Bóg powołuje go na proroka. Młodość i brak doświadczenia nie są argumentem. Bóg mówi: „Co z tego, że jesteś młody? Ja pójdę z tobą”.

A co z nami, musimy zapytać? Do czego powołał mnie lub Ciebie Bóg? Czy odkryłem i jak sprawuję moje powołanie?

Z pewnością Bóg powołał nas do świętości i nienaganności. Nienaganność można oddać też przez słowo „nieskalaność”. Bóg chce, byśmy byli święci i nieskalani, nienaganni. To jest możliwe, w przeciwnym razie Bóg nie mógłby powiedzieć i oczekiwać od nas: „Bądźcie świętymi, bom ja jest święty” (3 Mż19,2).

Zanim powstał świat, Bóg wybrał nas do świętości, jako przybranych synów, za sprawą Jezusa Chrystusa. To w Jezusie Bóg staje się tak mały, namacalny, jak mówi znana kolęda „Pan niebiosów obnażony”, aby Bóg był poznawalny, abyśmy w Nim poznali człowieka i brata.

Bóg czyni z nas, ludzi, swoich przybranych synów nie przez abstrakcyjną mowę czy wysublimowane idee. Bóg usynawia człowieka przez Jezusa Chrystusa i w Jezusie Chrystusie.

Chrystus przychodzi na świat, idzie przez ten świat i zwiastuje Słowo Ojca, mówi nam o Ojcu, oznajmia nam Ojca i kiedy opuszcza ten świat, daje nam dwa polecenia: mamy głosić Ewangelię i chrzcić w Imię Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Człowiek dopiero przez Chrzest Święty staje się chrześcijaninem. W tym sakramencie otrzymuje niewidzialną pieczęć Ducha Świętego. On jest rękojmią albo zadatkiem naszego dziedzictwa, które otrzymamy na końcu czasu, a jest nim zbawienie.

Całe więc nasze życie, nasz byt na ziemi ale też i nasze życie po śmierci, cała chrześcijańska ontologia jest ontologią trynitarną. Wybrani przez Ojca przed założeniem świata do bycia świętymi i nieskazitelnymi, nieskalanymi; przybrani przez Jezusa Chrystusa jako synowie Boga; naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, stajemy się prawdziwie chrześcijanami przez chrzest. Chrzest Święty urzeczywistnia te trzy elementy, o których czytamy w perykopie dzisiejszej niedzieli.

Jakie ma to dla nas dziś znaczenie? Daj Boże, aby miało przeogromne. Luter, kiedy miał chwile zwątpienia i słabości, ponoć pisał na marginesie opracowywanego tekstu słowo: Jestem ochrzczony!(Baptisatus).

Jestem ochrzczony! Żyję i działam w tym świecie, bo Jezus tak prosi za nas przed uwięzieniem w Ogrodzie Getsemane, ale zanim tu przyszedłem, Bóg postanowił o moim życiu, przeznaczył mnie do świętości i nieskalaności, usynowił nas w Jezusie i dał w chrzcie zadatek Ducha Świętego.

Dlatego musimy od czasu do czasu, kiedy sporządzamy rachunek sumienia, zapytać: Jak sprawuję moje powołanie do świętości, czystości? Po czym świat może poznać, że jestem przybranym synem Boga Ojca, bratem i siostrą Chrystusa, bratem i siostrą innego człowieka. Skoro przecież jesteśmy przybranym rodzeństwem Chrystusa, wszyscy ochrzczeni, to wszyscy faktycznie jesteśmy braćmi i siostrami, choć genetycznie możemy być daleko od siebie.

Całe dzieło Boga, tak precyzyjnie opisane przez Ap. Pawła na początku Listu do Efezjan, jest dziełem Jego miłości, miłości do nas. Miłość jest praprzyczyną Bożego działania. W Niedzielę Świętej i Niepodzielnej Trójcy kazanie możemy zakończyć słowami, którymi Ap. Paweł rozpoczyna omawiany fragment swojego listu:

Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który na ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios.

Amen.

ks. Andrzej Fober