Prośba o wysłuchanie

Wierzący, uczniowie Pana mogą być pewni, że Duch jest im dany, albowiem Chrystus zapewnił o tym uczniów swoich: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie. Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki – Ducha prawdy”. Modlący się w Duchu Prawdy mają zaś pewność, że Bóg ich słyszy i wysłucha. Modlitwa jest świadomością wiary i jej znaczenia. Przekonaniem o łaskawości Boga i odpowiedzią na nią. Modlitwa jest codziennym chodzeniem w wierze, duchową postawą świadomego chrześcijanina, wiedzącego, co znaczą słowa apostoła Pawła: „Jeśli tedy umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy… i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 6,8.11).

Uczeń Chrystusa modli się więc nieustannie swoim sercem, całą swoją postawą, co nie oznacza, że zbędna jest modlitwa ust, a więc modlitwa, która przybiera postać słowną w pełnym tego słowa znaczeniu, jak i w myśli, wszak i myślenie najczęściej ma charakter słowny.

Bóg zapowiedział taką wewnętrzną przemianę swojego ludu. Polecił swojemu prorokowi, Jeremiaszowi wołać: „Oto idą dni – mówi Pan – że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż ja byłem ich Panem – mówi Pan – lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich – mówi Pan – Odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę”. Izraelici złamali synajskie przymierze i pogardzili Bogiem. Nie byli w stanie wypełnić postanowień przymierza, chociaż Bóg chciał być dla swojego ludu „małżonkiem”. Boże działanie – według Proroka z Anatot – pozostawi w sercu, siedlisku poznania i woli, trwały ślad w postaci zapisu prawa, aby w człowieku wyzwalały się samorzutnie coraz to nowe siły ku pełnieniu woli Bożej. W ostatecznych czasach religia stanie się więc wewnętrzną sprawą każdej jednostki ludzkiej, która zdolna będzie trwać w społeczności z Bogiem. Nie będzie trzeba wzywać Boga do poznania, bo każdy będzie miał poznanie Boga. Dzięki zesłaniu Ducha Świętego i wpisaniu się Ducha Prawdy w serce człowieka, zawsze i wszędzie tam, gdzie człowiek pragnie żyć z Chrystusem, zrealizowana została obietnica Boża dana przez proroka Jeremiasza. Duch Boży, Duch Prawdy składa świadectwo o Chrystusie. W składaniu tego świadectwa pośredniczą wierzący w Jezusa Chrystusa.

Pierwszymi świadkami Pana byli Jego uczniowie – „wy składacie świadectwo, bo ze mną od początku jesteście”. Ale ze składaniem świadectwa wiąże się prześladowanie: „To wam powiedziałem, abyście się nie zgorszyli… Wyłączać was będą z synagog, więcej, nadchodzi godzina, gdy każdy, kto was zabije, będzie mniemał, że spełnia służbę Bożą. A to będą czynić dlatego, że nie poznali Ojca ani mnie”. Prześladowanie jest znakiem, że wśród wierzących działa Duch Święty, który uczy poznania Chrystusa, Prawdy i wspomaga w pozyskiwaniu tych, którzy poszukują Boga.

„Nawiedź nas, Duchu Święty,

Coś z Ojca, Syna wzięty,

O Panie niepojęty!

Strapionych Cieszycielu,

Wierzących Przyjacielu,

Krynico pociech wielu!

Tyś Dawcą jest miłości,

Płomieniem gorliwości,

Językiem wymowności”. (ŚE 217,1-3)