Śpiewajcie Panu Pieśń nową

6 maja 2023

„Śpiewajcie Panu pieśń nową, bo cuda uczynił”. Wszystko wielbi święte imię Boga. Cały kosmos jest świadectwem chwały Pana Zastępów (por. Ps 8). Psalmista wzywa do śpiewania nowej pieśni na cześć Boga, który wyprowadził z niewoli babilońskiej swój lud wybrany. Wspaniały i cudowny okazał się Bóg w swoim działaniu. Nowy zbawczy czyn wymaga nowej pieśni. W pieśniach upamiętnione zostają cuda Boże.

O dniu zbawienia prorokował Izajasz. W godzinie wybawienia lud Boży będzie śpiewał z radością: „Dziękuję Ci, Panie, gdyż gniewałeś się wprawdzie na mnie, lecz twój gniew ustał i pocieszyłeś mnie. Oto, Bóg zbawieniem moim! Zaufam i nie będę się lękał: gdyż Pan jest mocą moją i pieśnią moją, i zbawieniem moim” (Iz 12,1.2). Zawsze aktualna jest zachęta proroka: „Wykrzykuj i śpiewaj radośnie, mieszkanko Syjonu, bo wielki jest pośród ciebie Święty Izraelski” (Iz 12,6), gdyż Bóg wszechmogący nieustannie okazuje swoją zbawczą moc.

Niedziela Cantate, biorąca swą nazwę od pierwszego słowa introitu, wzywa nas do śpiewania na cześć zmartwychwstałego Chrystusa. Powstanie Chrystusa z grobu jest uwierzytelnieniem Jego krzyżowej śmierci, Bożą odpowiedzią na Jezusową modlitwę: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34), nowym czynem Boga, napełniają- cym serca ufnością i pewnością, że śmierć jest pokonana i każdy kto wierzy w Chrystusa w Nim żyje i na Jego wezwanie wstanie do życia w wieczności przed obliczem Boga i Ojca wszystkich ludzi. Cud zwycięstwa w Chrystusie życia nad śmiercią, od samego początku istnienia Kościoła chrześcijańskiego, wyznawcy Jezusa z radością opiewali w pieśniach i hymnach, których ślady znajdujemy w Nowym Testamencie (np. Flp 2,6-11; 1 Tm 3,16). Pieśń, która przylgnie do wierzącej duszy, najlepiej poucza o cudach Bożych, a niesiona na skrzydłach melodii, przenosi treść ewangelii, poselstwo Boże skierowane do świata, z serca w serce, z pokolenia w pokolenie. Dlatego autor Listu do Kolosan pisał: „We wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych” (Kol 3, 16).

Apostoł Paweł sam dał przykład, jak wielbić śpiewem Boga. Wraz z Sylasem w więzieniu w Filippi modlił się i chwalił Boga w pieśniach wobec wszystkich więźniów. Bóg upomniał się o modlących się uczniów Pańskich. Otwarł przed nimi drzwi więzienia. Skruszył także mur niewiary otaczający serce stróża więziennego. Świadectwo modlitwy i pieśni pochwalnej apostoła Pawła i Sylasa przygotowały serce na przyjęcie Chrystusa i chrztu w Jego imieniu.

Ewangelista Mateusz pisze, że dzieci śpiewały w jerozolimskiej świątyni na cześć Jezusa: „Hosanna Synowi Dawidowemu” (Mt 21,15). Arcykapłani i uczeni w Piśmie oburzyli się na Jezusa, że pozwala im w taki sposób uwielbiać siebie. Czy jest On przyobiecanym Mesjaszem, Synem Dawida? Dlaczego przypisuje sobie tę godność? Ich zazdrosne serca zamknięte były dla prawdy o Jezusie. Ale dzieci umiały w cudach, które czynił Jezus, dostrzec znaki Boże. Jeśli ci, którzy powołani są do tego, aby rozpoznawać dzieła Boże i opiewać je ustami, nie potrafią lub nie chcą tego czynić, wtedy Bóg sam zgotuje sobie chwałę z ust niewinnych dzieci, nie kierujących się rozumem, lecz sercem, w które Duch Boży wkłada żar wiary i ufności, zadziwiającej i zawstydzającej dorosłych.

Kościół przez wieki uwielbia Boga i Syna Jego, Jezusa Chrystusa przez psalmy, hymny i pieśni duchowne. Pielgrzymujący lud Boży śpiewa na cześć swojego Pana i Zbawiciela. Pieśnią tego ludu jest również jego życie przy boku Chrystusa. Przyjęcie jarzma Chrystusowego jest miłą świętemu Bogu pieśnią pochwalną, hymnem życia upływającego w wiernej służbie (Mt 11,25-30). Tą pieśnią jednoczy się z niebiańskim zgromadzeniem przed obliczem świętego Boga, zgromadzeniem uczestniczącym w wiecznej liturgii na cześć Najwyższego, śpiewając „pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: Wielkie i dziwne są dzieła twoje, Panie, Boże, Wszechmogący; sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, królu narodów” (Obj 15,3).

„Pochwal, mój duchu, Mocarza
I wznieś Mu śpiewanie!
Z wszystkim, co życie ma, Wespół zwróć Doń swe błaganie; On światłem twym. 

Chwalmy więc sercem Go swym: Amen, tak niechaj się stanie”. (ŚE 620,5)

tekst: ks. Manfred Uglorz, Miłościwy Rok Pana. Wprowadzenie w tematykę niedziel i świąt roku kościelnego